Przejdź do treści głównej
Public Health

Informacje ogólne

Relacje w dziedzinie zdrowia publicznego między UE a państwami niebędącymi członkami UE i organizacjami międzynarodowymi mają na celu:

  • promowanie dobrego zdrowia dla wszystkich w UE i poza jej granicami
  • promowanie wysokiej jakości zasad, norm i przepisów w dziedzinie zdrowia publicznego
  • podnoszenie ogólnej świadomości na temat zdrowia w ramach unijnej globalnej polityki w dziedzinie zdrowia publicznego
  • rozwiązanie problemu nierówności pod względem stanu zdrowia i dostępu do opieki zdrowotnej pomiędzy różnymi krajami i regionami w UE.

Cele te realizuje się poprzez działania w różnych obszarach i we współpracy ze stronami, których dotyczą.

Ponadto Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) i Europejska Agencja Leków (EMA) prowadzą aktualnie programy międzynarodowe.

Współpraca z państwami niebędącymi członkami UE

UE współpracuje z krajami spoza UE, aby promować zdrowie oraz wspierać wysokiej jakości zasady, normy i prawodawstwo w zakresie zdrowia publicznego.

UE współpracuje z:

  • krajami spoza UE na całym świecie w oparciu o umowy dwustronne
  • krajami ubiegającymi się o członkostwo w UE
  • krajami sąsiadującymi z UE objętymi europejską polityką sąsiedztwa.

Współpraca dwustronna z krajami spoza UE na całym świecie

UE zawarła dwustronne umowy o partnerstwie i współpracy z wieloma krajami na całym świecie. Umowy te określają ogólne ramy współpracy w dziedzinie zdrowia publicznego. Mogą one również posłużyć za podstawę do dwustronnej współpracy między poszczególnymi państwami UE i państwami niebędącymi członkami UE.

Jeżeli potrzebna jest współpraca o bardziej technicznym charakterze, Komisja Europejska (DG ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności) może zawrzeć porozumienia sektorowe z ministerstwami poszczególnych krajów.

Potencjalne nowe państwa członkowskie UE

UE doradza państwom, które ubiegają się o członkostwo w UE (tzw. krajom kandydującym), oraz innym krajom, które mogą w przyszłości ubiegać się o członkostwo w UE, w kwestiach dotyczących polityki zdrowotnej UE oraz ocenia postępy tych krajów we wdrażaniu unijnych standardów i strategii w dziedzinie zdrowia. Odpowiednie rozdziały negocjacji akcesyjnych są następujące:

  • Zdrowie publiczne – rozdział 28 dotyczący ochrony zdrowia i konsumentów
  • Produkty lecznicze – rozdział 1 dotyczący swobodnego przepływu towarów.

Komisja wspiera te kraje i udziela im wskazówek oraz monitoruje ich postępy we wprowadzaniu odpowiednich przepisów unijnych do prawodawstwa krajowego.

Instrument pomocy technicznej i wymiany informacji (TAIEX) oraz programy partnerskie z udziałem organów administracji krajów UE pomagają zainteresowanym krajom w dostosowaniu ich norm zdrowotnych do norm UE oraz stworzeniu instytucji i struktur administracyjnych, których potrzebują.

Kraje sąsiadujące z UE

Europejska polityka sąsiedztwa (EPS) to główny instrument polityki zagranicznej UE względem jej 16 sąsiadów.

EPS opiera się na dwustronnych planach działania uzgadnianych między UE a każdym z krajów partnerskich, które określają plany reform na okres od 3 do 5 lat. Zależnie od priorytetów poszczególnych państw taka współpraca może obejmować m.in. następujące obszary:

  • reforma zdrowia i sektora zdrowia publicznego oraz dialog dotyczący polityki zdrowotnej
  • informacje i wiedza na temat zdrowia
  • zwalczanie chorób zakaźnych i innych zagrożeń dla zdrowia.

Wsparcie obejmuje na przykład programy szkoleniowe, takie jak śródziemnomorski program szkolenia w zakresie epidemiologii interwencyjnej (MediPIET), oraz współpracę z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC).

Komisja ściśle współpracuje z trzema państwami Europy Wschodniej, które zawarły z UE układy o stowarzyszeniu (Ukraina, Mołdawia i Gruzja). Pomaga im w zbliżaniu krajowych przepisów dotyczących zdrowia publicznego do przepisów UE i wprowadzaniu ogólnych reform w dziedzinie zdrowia publicznego.

Istnieją również instrumenty finansowe wspierające tej realizację polityki (TAIEX i programy partnerskie).